Έχοντας ακούσει όλοι μας αυτή την ερώτηση, σίγουρα
έχουμε προσπαθήσει να απαντήσουμε.
Ποιοι ρωτούν όμως;
Ρωτά η ακροδεξιά που εκτός
από το ΛΑ.Ο.Σ του Καρατζαφέρη (που υπήρξε το κόμμα που τη νομιμοποίησε στην
συνείδηση του ελληνικού λαού) και τη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής (στην
οποία βρήκε τον κατεξοχήν εκφραστή της) έχει παρεισφρήσει στη Νέα Δημοκρατία,
έχει καταλάβει την ηγεσία της και από ένα αστικό κεντροδεξιό φιλελεύθερο κόμμα
εξουσίας την μετέτρεψε σε έναν ακροδεξιό γραφικό θίασο επικίνδυνο για την
ανεξαρτησία και την επιβίωση του λαού και της χώρας;
Ρωτά το παλιό κέντρο (που
στην ουσία δεν υπήρξε τίποτε περισσότερο από τις «αριστερές» παρυφές της δεξιάς,
μια φενάκη για να προσελκύει τους μικροαστούς και ένα μεγάλο κομμάτι του
εργατόκοσμου, αποδυναμώνοντας την Αριστερά) όπως εκφραζόταν από το πάλαι ποτέ
κραταιό ΠΑΣΟΚ που από μια μαζική οργάνωση που εξέφραζε πλήρως την ελληνική
εργατική τάξη και τους μικρομεσαίους τις δεκαετίες του 1970 και 1980,
μεταλλάχθηκε σε ένα νεοφιλελεύθερο αστικό κόμμα και κατήντησε συνιστώσα της πιο
άγριας αντιλαϊκής δεξιάς των τελευταίων 40 ετών;
Ρωτά η ηγεσία και ο κομματικός
μηχανισμός του ΚΚΕ; Το παλαιότερο και πλέον ιστορικό εργατικό κόμμα της Ελλάδας.
Ταυτισμένο με τους ταξικούς και απελευθερωτικούς αγώνες των Ελλήνων εργατών και
αγροτών. Στυλοβάτης της Εθνικής Αντίστασης και του ελληνικού εργατικού
κινήματος. Κι όμως. Η σταλινική γραφειοκρατία συνεχίζει να συμπεριφέρεται σαν
να ξεχνά ποιος και πως κυβερνά μέχρι σήμερα και να κρατά το κόμμα σε έναν
σεχταριστικό αυτισμό και απομόνωση. Το δόγμα του «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι
εναντίον μας» και πολύ περισσότερο το όποιος δεν μπαίνει κάτω από την κομματική
καθοδήγηση, αποτρέπει από το μαρξιστικό ζητούμενο της ενότητας στη δράση και
ακόμη περισσότερο κόβει τις γέφυρες με κάθε αγνό και πρόθυμο αγωνιστή που είναι
εκτός του κομματικού ελέγχου του. Αυτό είναι η μόνιμη πληγή και κατάρα για ένα
ενιαίο μέτωπο αγώνα της ελληνικής εργατικής τάξης. Μάταια μέχρι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ
τείνει χέρι συνεργασίας. Με απαράδεκτη εχθρικότητα και σχεδόν ζηλόφθονη στάση,
η ηγεσία του ΚΚΕ συνεχίζει τον αδικαιολόγητο πόλεμο στο μεγαλύτερο εργατικό
κόμμα της χώρας, αγνοώντας την υποβόσκουσα δυσαρέσκεια της βάσης του, η οποία
ακόμη δεν έχει αντιδράσει ανοικτά.
Ρωτά η εξωκοινοβουλευτική
αριστερά; Ο σεχταρισμός, ο αριστερισμός (που είναι και η παιδική ασθένεια του
κομμουνισμού όπως τον χαρακτήρισε ο Λένιν) και σε κάποιες περιπτώσεις η
ιδεοληψία εκφράζονται με μια λυσσαλέα πολεμική εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, προβάλλοντας
τη δικαιολογημένη κατά τα άλλα ένσταση για τις δεξιόστροφες επιλογές της ηγεσίας
του, πριν ακόμη αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας.
Γιατί λοιπόν ΣΥΡΙΖΑ ;
Κανείς σοβαρός άνθρωπος
και συνεπής αγωνιστής δεν τρέφει αυταπάτες και δεν πιστεύει σε θαύματα και σε
μεσσίες στην πολιτική. Το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό, ούτε καν μόνο ευρωπαϊκό.
Είναι παγκόσμιο.
Μέσα στη δίνη της πιο
σοβαρής κρίσης του καπιταλισμού και πάνω στον επιθανάτιο ρόγχο του, το
ανθρωποκτόνο σύστημα παίζει το τελευταίο του χαρτί. Είναι σαν τον ηττημένο
στρατό που υποχωρώντας από το πεδίο της μάχης ρίχνει τις τελευταίες τουφεκιές.
Έτυχε η Ελλάδα να είναι
στο μάτι του κυκλώνα όσον αφορά την Ευρώπη και στην συγκεκριμένη ιστορική
συγκυρία να πρέπει να γίνουν επιλογές που θα κρίνουν τη μοίρα της ηπείρου για
το υπόλοιπο του αιώνα.
Στον ΣΥΡΙΖΑ έλαχε ο ρόλος
του μεγάλου εργατικού κόμματος, της μαζικής οργάνωσης του εργαζόμενου λαού και της
νεολαίας. Ξεκίνησε ως ένας συνασπισμός αριστερών κομμάτων και οργανώσεων από
την ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά μέχρι την πολιτική οικολογία, τα
κινήματα και τον πολιτικό και κοινωνικό ακτιβισμό και κατέληξε ένα πλατύ λαϊκό
κίνημα που αγκαλιάζει όλο τον εργαζόμενο λαό, τους νέους, τους ανέργους, τους χαμηλοσυνταξιούχους.
Δεν έχει τις μαγικές
συνταγές ούτε μπορεί την επόμενη μέρα να φέρει την κοσμογονία ή να μας οδηγήσει
στη γη της επαγγελίας. Δεν μπορεί να μας επιστρέψει στην εποχή της πλασματικής
ευμάρειας, ούτε να αποτινάξει σε μια μέρα τις αλυσίδες που μας πέρασαν τα
διεθνή συμφέροντα και μονοπώλια με την συνεργασία της ντόπιας άρχουσας τάξης.
Όμως η εκλογή μιας
κυβέρνησης της Αριστεράς δεν είναι παρά μια θετική εξέλιξη και ένα πρώτο μεγάλο
βήμα για την κοινωνική απελευθέρωση και το σταμάτημα της καταστροφής.
Μια κυβέρνηση της Αριστεράς
μπορεί να εκφράζει, να εισακούει και να ικανοποιεί τις ζωτικές ανάγκες του
Λαού. Να είναι η προέκτασή του, να καθοδηγείται και να ελέγχεται από αυτόν μέσα
από την οργάνωση και τον συνδικαλισμό του σε χώρους δουλειάς και εκπαίδευσης
αλλά και στα κινήματα κάθε είδους.
Μια κυβέρνηση της Αριστεράς
θα έχει να αντιμετωπίσει τον λυσσαλέο πόλεμο όσων ντόπιων και ξένων έχουν
συμφέρον από την εξαθλίωση και την κινεζοποίηση της χώρας και του λαού, όμως μόνο
έτσι θα φαίνεται η διασύνδεσή της με το πιο ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας.
Δεν ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ για
να γίνει ο σ. Αλέξης Πρωθυπουργός ούτε γιατί βαρεθήκαμε τα άλλα δύο παλαιά
κόμματα εξουσίας.
Ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ για να
πάρει επιτέλους ο Λαός το τιμόνι και να απαντηθεί το ερώτημα «Ποιος κυβερνά
επιτέλους αυτόν τον τόπο;».
Αυτό όμως μπορεί να γίνει
μόνο αν όλοι μας δεν αρκεστούμε μόνο στον παθητικό ρόλο του ψηφοφόρου ή οπαδού
αλλά οργανωθούμε, συνδικαλιστούμε και παλέψουμε μαζικά για μια εργατική
κυβέρνηση με σοσιαλιστικό όραμα και σχεδιασμό κρατώντας τα ηνία και
εξασφαλίζοντας ότι δεν θα υπάρξουν παρεκτροπές και σφάλματα ασυγχώρητα και
αδικαιολόγητα.
