Υπάρχει η άποψη ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
Ότι ο κόσμος δεν αλλάζει!
Κι όμως δεν είναι έτσι!
"Όλα αλλάζουν κι αυτή η αλλαγή ξεδιπλώνεται μέσα από μια σειρά αντιθέσεις!" (Ηράκλειτος)
"Τίποτα δεν είναι τελικό, απόλυτο! Τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί στην αδιάκοπη διαδικασία της γέννησης και του αφανισμού, στην απέραντη υπεροχή του ανώτερου πάνω στο κατώτερο!"
(Φ. Ενγκελς /Αντι - Ντύρινγκ)
Σήμερα, μέσα στην σοβαρότερη και βαθύτερη κρίση του καπιταλισμού τα τελευταία τουλάχιστον 100 χρόνια, μέσα στο σκοτάδι του φόβου και της αβεβαιότητας, οι άνθρωποι που δεν έχουν πια τίποτα άλλο να χάσουν (μιας και τους τα πήραν όλα : εργασία, δικαιώματα, ευτυχία, αξιοπρέπεια, μέλλον....) καταλαβαίνουν ότι δεν τους μένει τίποτα άλλο από το να αγωνιστούν να τα κερδίσουν όλα πίσω και ακόμη περισσότερα! Να κερδίσουν τη ζωή τους! Το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους!
Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να αλλάξουν! Να αλλάξουν τρόπο σκέψης! Να συνειδητοποιήσουν κάποια βασικά πράγματα! Να πάρουν αποφάσεις! Να δράσουν!
Πολλοί είναι αυτοί που απογοητεύονται πιστεύοντας ότι η κατάσταση που ζούμε δεν μπορεί να αλλάξει επειδή οι άνθρωποι δεν μπορούν να αλλάξουν...
Λάθος!
Ξέρετε γιατί είμαι τόσο απόλυτος; Όχι λόγω άποψης αλλά λόγω εμπειρίας!
Η εμπειρία και το βίωμα αλλάζουν τον άνθρωπο.
Μεγάλωσα σε μια δημοκρατική και προοδευτική εργατική οικογένεια στην οποία ανατράφηκα με τα ιδανικά της Αριστεράς και όλα όσα πίστευε η μεταπολεμική και μεταπολιτευτική ελληνική εργατική τάξη έχοντας περάσει από την Εθνική Αντίσταση και τον αντιδικτατορικό αγώνα.
Όμως η δεκαετία του 1990 κατά την οποία από την εφηβεία πέρασα στη νεότητα, ήταν μια μεταβατική περίοδος για την Ελλάδα που έφερε πάμπολλες αλλαγές, οι πιο πολλές επιζήμιες.
Με την πτώση των σταλινικών καθεστώτων (που διαστρέβλωσαν και συκοφάντησαν στα μάτια του κόσμου το Σοσιαλισμό και τις ιδέες του Οκτώβρη του '17) όλοι νόμισαν ότι μπαίναμε σε μια περίοδο αιώνιας ειρήνης και ευημερίας. Οι ψευδαισθήσεις και οι αυταπάτες μας τύφλωναν τους περισσότερους ας το παραδεχτούμε!
Η πλαστή ευμάρεια εκείνης της εποχής και η αυταπάτη της ανέλιξης στην αστική τάξη, είχαν πείσει την συντριπτική πλειοψηφία της νεολαίας τότε ότι ο σοσιαλισμός ήταν μια χαμένη υπόθεση ή έστω μια παρωχημένη ιδέα. Τα ΜΜΕ και η ανελέητη αποβλάκωση και προπαγάνδα του life style της εποχής βομβάρδιζαν κυρίως τη νεολαία ό,τι πιο αντιδραστικό, ευτελές και χαμερπές είχαν δει τα μάτια μας και είχαν ακούσει τα αυτιά μας μέχρι τότε! Κι όμως πέτυχαν απόλυτα τον σκοπό τους!
Η ταξική συνείδηση, η κοινωνική αλληλεγγύη και ο πολιτικός αγώνας είχαν αντικατασταθεί από την ταξική νεύρωση και το κόμπλεξ ανόδου στην αστική τάξη, τον ανελέητο και συχνά ανήθικο ανταγωνισμό και την πολιτική απάθεια και αδιαφορία για τα κοινά.
Επιπλέον, η ακροδεξιά ανακτούσε τις δυνάμεις και το χαμένο έδαφος μετά από είκοσι χρόνια περιθωριοποίησης (είχε τεθεί εκεί λόγω όσων ύπεφερε ο Λαός από τις μεταπολεμικές δεξιές κυβερνήσεις και την χούντα).
Τα συλλαλητήρια και οι έντονες δημόσιες αντιπαραθέσεις για το Μακεδονικό και έπειτα για τα Ιμια, ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για την άρχουσα τάξη να εκμεταλλευτεί τον πατριωτισμό του Λαού και τον ρομαντισμό και την ανιδιοτέλεια της νεολαίας, αλλά ακόμη περισσότερο την αυτονόητη δίψα της για δικαιοσύνη και την ανάγκη αγώνα για ιδανικά και αξίες. Έτσι, με την κατάλληλη προπαγάνδα , με όχημα τον πατριωτισμό και παράλληλα την παραδοσιακή αγάπη για την Εκκλησία, κατάφεραν να φέρουν ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας από την αγνή διάθεση για αγώνα, μέσω του εθνικισμού, αρχικά στην συντηρητικοποίηση και μοιραία στον εκφασισμό. Αυτής της εποχής οι βάσεις κρατούν το οικοδόμημα του φασισμού και του νεοναζισμού στην σημερινή Ελλάδα.
Παρά τη δημοκρατική ανατροφή μου και τις εργατικές καταβολές μου. Παρά το παράδειγμα και τα διδάγματα των αγώνων της οικογένειάς μου στην Εθνική Αντίσταση και στη λαϊκή πάλη, έπεσα κι εγώ στην παγίδα, όπως πάρα πολλοί νέοι και νέες της γενιάς μου.
Τελειώνοντας το λύκειο και μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο, ήμουν ένα άτομο θρησκόληπτο και φανατικό. Εθνικιστής, μισαλλόδοξος και υπέρμαχος του καπιταλισμού.
Όχι δεν υπήρξα ενεργός και οργανωμένος ακροδεξιός, φασίστας ή ρατσιστής.
Δεν έφτασα στο σημείο να εκφραστώ ή να πράξω επιθετικά. Όμως δεν απείχα πολύ.
Ήμουν ένας πιστός ψηφοφόρος της ΝΔ, οργανωμένος στη ΔΑΠ- ΝΔΦΚ και με ευνοϊκή διάθεση ακόμη και για τη Χούντα!!
Η ζωή όμως είχε άλλα σχέδια...
Κάτι μέσα μου πάλευε και αντιστεκόταν.. Αυτά που μου έλεγαν δεν συμβάδιζαν ούτε με τη λογική, ούτε με την εμπειρία μου.. Η έξοδος στην αγορά εργασίας έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Το μεροκάματο τελικά είναι το μεγαλύτερο σχολείο της πραγματικότητας!
Οι συνθήκες εργασίας, ο τρόπος λειτουργίας της αγοράς και του συστήματος έδειξαν ότι δεν υπάρχει ελεύθερη αγορά. Ότι ο δυνατός εκμεταλλεύεται τον αδύναμο. Ότι η αξιοκρατία ανήκει στην σφαίρα της επιχειρηματικής φαντασίας, έστω και με εξαιρέσεις που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα...
Και έτσι άρχισε η αλλαγή προτού καν πάρω το πρώτο πτυχίο μου..
Με τον καιρό και με την εμπειρία συνειδητοποίησα ότι ο ανταγωνισμός με τον συνάδελφο δεν ωφελεί κανένα από τους δύο. Η σκληρή δουλειά ωφελούσε σαφώς την επιχείρηση και σε λογικά πλαίσια στη βάση του καπιταλισμού αυτό ήταν καλό γιατί μια υγιής και κερδοφόρα επιχείρηση μπορούσε να προσφέρει καλοαμοιβόμενη εργασία. Όσο όμως μπαίναμε στην κρίση τόσο φαινόταν ότι οι καπιταλιστές δεν ήταν διατεθειμένοι να μειώσουν τα υπερκέρδη τους ή να επιστρέψουν στον εργαζόμενο κάτι από την υπεραξία του προϊόντος της εργασίας του. Αντιθέτως με την πονηριά της υπόσχεσης τίτλων, καριέρας και κοινωνικής καταξίωσης, με την ύπουλη μέθοδο του μαστίγιου και του καρότου κατάφερναν να βάλουν "στο λούκι" χιλιάδες νέους ανθρώπους που κατανάλωναν τη ζωή τους στη δουλειά και όχι στην εργασία, στη διασκέδαση και όχι στην ψυχαγωγία, στην επίδειξη και όχι στην ανάδειξη!
Και φτάσαμε στην τωρινή κρίση του καπιταλισμού!
Περιουσίες που χρειάστηκε κόπος και θυσίες χρόνων, θέσεις εργασίας χάθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη. Καριέρες που χτίστηκαν με σκληρή δουλειά και προσφορά γκρεμίστηκαν. Εκατομμύρια άνθρωποι ένιωσαν χαμένοι, απελπισμένοι, απογοητευμένοι, προδομένοι.
Το μόνο που έκαναν μια ζωή ήταν να εργάζονται σκληρά για να προσφέρουν στην οικογένειά τους. Πολλοί από αυτούς και για να καταξιωθούν κοινωνικά, να εκπληρώσουν όνειρα και φιλοδοξίες, κάτι που δεν είναι πάντα απαραίτητα κακό!
Από την μια στιγμή στην άλλη, εντελώς απροσδόκητα, βίαια, πρόστυχα, μας έκλεψαν τις ζωές, τον κόπο και το μέλλον μας!
Και από πάνω μας κατηγόρησαν ότι "μαζί τα φάγαμε" !!!
Ότι ήμασταν τεμπέληδες, κρατικοδίαιτοι και λαμόγια!
Προφανώς ήθελαν να μας χρεώσουν τη δική τους αποτυχία και τη δική τους απατεωνιά και επιπλέον να τους πιστέψουμε! Και το κατάφεραν!
Στηρίξαμε το καταδικασμένο σε αποτυχία και χρεωκοπία σύστημά τους και το πληρώνουμε.
Θα το πληρώνουμε όσο δεν αντιδρούμε! Και θα αντιδράσουμε όταν συνειδητοποιήσουμε!
Η αρχή είναι το δύσκολο κομμάτι, όμως η αρχή είναι και το ήμισυ του παντός!
Η εμπειρία μας, μας διδάσκει ότι αυτό το σύστημα είναι λάθος.
Είναι λάθος γιατί είναι άδικο και είναι άδικο γιατί εξασφαλίζει τα συμφέροντα των λίγων και καταστρέφει τις ζωές των πολλών.
Τους καταδικάζει στη δυστυχία, στην φτώχεια, στην εκμετάλλευση.
Προάγει τον πόλεμο, την καταπίεση, την τυραννία.
Το ζούμε κάθε μέρα, ολόενα και χειρότερα.
Υπάρχει όμως εναλλακτική;
Ναι υπάρχει και η απόδειξη είναι ότι αυτή η εναλλακτική, ακόμη και μετά από τόση συκοφαντία και δυσφήμιση, μετά από τόσο ανελέητο πόλεμο και προπαγάνδα, ακόμη και μετά από τόσες πολλές ήττες και προδοσίες, πολλές φορές από την ίδια την ηγεσία, εξακολουθεί να τρομοκρατεί τους εκμεταλλευτές!
Είναι ο επαναστατικός επιστημονικός σοσιαλισμός!
Τίποτα δεν είναι αιώνιο και τίποτα δεν είναι αμετάβλητο!
Μόνο η δίψα για Δικαιοσύνη!
Η Αγάπη για τον Ανθρωπο, τη Ζωή και την Ελευθερία! Για την ίδια την ευτυχία!
Αυτός ο κόσμος και αυτό το σύστημα δεν έχουν τις λύσεις! Είναι το πρόβλημα!
Η λύση στο πρόβλημα είναι η αλλαγή και η αλλαγή ξεκινά από εμάς!
Θέλουμε δεν θέλουμε!
Είναι θέμα χρόνου και συνθηκών..και η ώρα αυτή είναι τώρα!
Εμπρός λοιπόν να αλλάξουμε τον κόσμο!
Να κερδίσουμε τη ζωή που μας αξίζει!
Την πανανθρώπινη, δίκαιη και ειρηνική σοσιαλιστική κοινωνία!