Η Θυσία και ο θάνατος Του Χριστού δεν είναι μια γλυκερή δακρύβρεχτη ιστοριούλα.
Για όσους πιστεύουν στην θεανθρωπότητα Του Ιησού Χριστού είναι η πλήρης ταπείνωση και θυσία Του Θεού - Δημιουργού του Σύμπαντος που τόσο πολύ αγάπησε τη δημιουργία Του ώστε έγινε μέρος της.
Γεννήθηκε ως αληθινός πλήρης προπτωτικός Ανθρωπος.
Έζησε, με τους συνανθρώπους του, κήρυξε την Αγάπη την Ισότητα, την Ελευθερία και τη Δικαιοσύνη, θαυματούργησε όχι για να τους φοβίσει ή να εκβιάσει την αποδοχή, την υποταγή και τη λατρεία, αλλά για να τους δώσει μια πρόγευση της αποκατάστασης της φύσης στην αυθεντική άφθαρτη μορφή που είχε και στο τέλος σφράγισε τα λόγια του εγκαταλείποντας κάθε θεϊκή δύναμη και εξουσία, παραδίδοντας τον εαυτό του στο έλεος των ανθρώπων και χωρίς να σταματήσει ούτε στιγμή να τους αγαπά, βασανίστηκε ανελέητα και πέθανε αληθινά ως Ανθρωπος με φρικτό τρόπο πάνω στον Σταυρό.
Για όσους πιστεύουν απλώς στην ιστορικότητα της ύπαρξης του προσώπου και της δράσης του ανθρώπου (μόνο) Ιησού Χριστού, ο σταυρικός θάνατος ήταν η θυσία ενός πρωτότυπου για την μέχρι τότε Ιστορία στοχαστή - φιλοσόφου που η διδασκαλία του συνδύαζε τα ιδανικά του ανθρωπισμού της ελληνικής φιλοσοφίας με τον μυστικισμό της Ανατολής αλλά όλα αυτά δεμένα με την σχεδόν άγνωστη μέχρι τότε ιδέα της Αγάπης.
Για μερικούς από αυτούς ήταν ένας φλογερός επαναστάτης που στοχοποιήθηκε και εκτελέστηκε από το εβραϊκό ιερατείο και την ρωμαϊκή εξουσία, των οποίων τα συμφέροντα θίγονταν από τις εξωφρενικές ιδέες του νεαρού Ιουδαίου που μιλούσαν για Ισότητα και Δικαιοσύνη, που αμφισβητούσαν την επίγεια κοσμική εξουσία, την καταπίεση, την ηθικολογία, τον πλουτισμό και την εκμετάλλευση.
¨Ποιός λένε οι άνθρωποι ότι είμαι;" (Κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο κεφ 16,16)
Το ερώτημα Του Χριστού στους μαθητές Του εξακολουθεί και μας απευθύνεται.
Η απάντηση βρίσκεται στις καρδιές του καθενός μας. Ποικίλει ανάλογα με την Πίστη του καθενός που είναι αποκλειστικό και προσωπικό του αναφαίρετο δικαίωμα.
Όμως η απάντηση αυτή νοηματοδοτεί και την αξία της Θυσίας για τον καθένα.
Το Πάθος, η Θυσία και ο Θάνατος είναι η έμπρακτη απόδειξη της Αγάπης και της γνησιότητας του έργου και του Λόγου Του.
Κάθε σπουδαίος Αγώνας, κάθε μεγάλο Εργο απαιτεί μια βαρειά Θυσία.
Και το μέτρο των θυσιών είναι το μέγεθος όσων θυσιάζονται για χάρη του σκοπού.
Ο σκοπός ήταν η σωτηρία και η απελευθέρωση των ανθρώπων. Όλων όσων είχαν ζήσει μέχρι τότε και όλων όσων πρόκειται να ζήσουν σε αυτόν τον κόσμο.
Η αδικία, η εκμετάλλευση, η φθορά, ο θάνατος είχαν καταδικάσει την ανθρωπότητα και μαζί της όλη τη δημιουργία στο σκοτάδι και στον χαμό.
"Διότι τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε σε θάνατο τον μονάκριβο Υιό του, για να μη χαθεί στον αιώνιο θάνατο κανένας πιστός, άλλα να έχει ζωή αιώνια. Διότι δεν απέστειλε ο Θεός τον Υιό του στο αμαρτωλό γένος των ανθρώπων για να κατακρίνει και να καταδικάσει το γένος αυτό, αλλά για να σωθεί ολόκληρος ο κόσμος."
(Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο κεφ 3, 16 - 17)
Πως αλλιώς αν όχι με την παραίτηση από κάθε προσωπικό δικαίωμα για χάρη των δικαιωμάτων όλων; Από την εγκατάλειψη μιας ήσυχης και ασφαλούς ζωής για χάρη της καλύτερης ζωής για όλους; Από την απώλειά της με φρικτό τρόπο για χάρη της απελευθέρωσης και της σωτηρίας των άλλων από την εσωτερική και εξωτερική σκλαβία;
Πως αλλιώς θα μπορούσε ο Θεός να ολοκληρώσει την Αγάπη Του για τον άνθρωπο (και όχι για να υποταχθεί σε μια ανθρώπινη αναγκαιότητα όπως η αποκατάσταση της Πτώσης) αν όχι με το να ενωθεί με τη δημιουργία, αν δεν γεννιόταν ως Ανθρωπος, αν δεν ζούσε, δεν πονούσε, δεν υπέφερε δεν πέθαινε ως Ανθρωπος ;
Θα μπορούσε να εξαφανίσει τον θάνατο σε μια στιγμή, όμως προτίμησε να το κάνει δοκιμάζοντάς τον πρώτα ως Ανθρωπος. Και μάλιστα με τον πιο φρικτό με τον πιο άδικο και ταπεινωτικό τρόπο.
Πεθαίνοντας όμως και για λίγο υποτασσόμενος σε αυτόν, τον κατήργησε αμέσως μετά με την Ανάστασή Του ως Θεός, μετατρέποντάς τον σε μια προσωρινή κατάσταση μέχρι και τη δική μας ανάσταση.
Με την κατάργηση του θανάτου, τη συνέπεια της Πτώσης του ανθρώπου, στην ουσία κατήργησε και τη φθορά του κόσμου. Υλική και πνευματική. Άφησε ως υπόσχεση την αποκατάσταση της δημιουργίας και την εξάλειψη του θανάτου, του άδικου, της διαστρέβλωσης.
Ο θάνατός Του έχει αξία λόγω της Αγάπης Του. Έχει όμως μεγαλύτερη αξία λόγω της μετά τρεις μέρες Ανάστασης.
Για την Ανάσταση όμως θα πούμε αργότερα..
