Ζούμε την πιο σοβαρή κρίση του καπιταλισμού σε ολόκληρη την
ιστορία του.
Αυτό πλέον από την ίδια την εμπειρία δεν μπορεί να το
αμφισβητήσει κανείς.
Ο Μαρξισμός
(παρά την επί δεκαετίες διαστρέβλωση
και συκοφάντηση αλλά και τις παραλείψεις, τα λάθη και πολλές φορές τις
υποχωρήσεις και τις προδοσίες των ηγεσιών των εργατικών κομμάτων, του συνδικαλισμού
και γενικά των μαζικών οργανώσεων της εργατικής τάξης)
όχι απλώς
παραμένει επίκαιρος και απαραίτητος, αλλά πολύ περισσότερο αποτελεί τη μοναδική
λύση στο αδιέξοδο που έχει φτάσει ο κόσμος.
Είναι γεγονός πως η εργατική τάξη
και τα μεσαία στρώματα που έχουν πληγεί περισσότερο, όχι μόνο έχουν
μετατοπιστεί προς τα αριστερά και έχουν ριζοσπαστικοποιηθεί, αλλά αναζητούν
πραγματικές και ουσιαστικές λύσεις και όχι απλοϊκές εναλλακτικές.
Φαινόμενα όπως η άνοδος της
ακροδεξιάς και του φασισμού αλλά και η ένταση του κοινωνικού αυτοματισμού δεν
είναι τίποτα άλλο από τα τελευταία αντισώματα ενός συστήματος που αργοπεθαίνει
και προσπαθεί να σωθεί με την απόγνωση και την αγωνία μεγάλων κομματιών της
κοινωνίας που βρίσκονται σε χαμηλό επίπεδο πολιτικής και ταξικής συνείδησης.
Πασχίζει να τα αποτρέψει από το
να αγκαλιάσουν τις επαναστατικές ιδέες του σοσιαλισμού και την εκδήλωση επαναστατικών κινημάτων, όσο
καταλαβαίνει ότι σύντομα θα αποτύχει η νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα αλλά και η
ανεπαρκής «φιλολαϊκή» πολιτική σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων .
Στο πλαίσιο της πρόχειρης και
ίσως θα μπορούσε να πει κανείς αστείας απόπειρας των αστών , των αστών
πολιτικών και των αστικών ΜΜΕ, να παρουσιάσουν μια κίβδηλη εικόνα αποδοκιμασίας
και «αντίστασης» του ελληνικού λαού απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, είναι
και το καινούργιο φρούτο των «Μένουμε Ευρώπη».
Οπωσδήποτε κανείς δεν μπορεί να
παραβλέψει το γεγονός ότι υπάρχει λαϊκή δυσαρέσκεια για τις συνεχείς υποχωρήσεις
από τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό όμως δεν ισοδυναμεί σε
καμμία περίπτωση με διάθεση ανατροπής της κυβέρνησης, γιατί γνωρίζει πολύ καλά
ότι στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, μόνη εναλλακτική είναι η επιστροφή των
δοσίλογων αστικών μνημονιακών δυνάμεων στην εξουσία με πιθανή συμμετοχή αυτή
την φορά των ναζί.
Επιπλέον, τα αιτήματα του
ψευδοκινήματος «Μένουμε Ευρώπη» είναι
παραμονή στο ευρώ πάση θυσία, πλήρης υποταγή στους τοκογλύφους και συνέχιση της
εγκληματικής και προδοτικής πολιτικής της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου. Από
πού κι ως που αυτά τα αιτήματα εκφράζουν την συντριπτική πλειοψηφία του
ελληνικού λαού, ώστε τόσο εύκολα τα αστικά ΜΜΕ και τα κόμματα του συστήματος με
θράσος δηλώνουν ότι παρακολουθούμε την εκδήλωση ενός μαζικού λαϊκού κινήματος;
Ο ελληνικός λαός έδωσε την απάντηση στις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου και
απέρριψε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο αυτές τις πολιτικές.
Καμμία λαϊκή στήριξη δεν έχει
αυτό το ψευδοκίνημα.
Μόνο καθοδήγηση από τους αστούς
και τα κόμματά τους (ΝΔ, Πασόκ, Ποτάμι) και βεβαίως αμέριστη υποστήριξη και
προβολή από τα καθεστωτικά αστικά ΜΜΕ. Μια βόλτα στις συγκεντρώσεις τους θα μπορούσε
εύκολα να πείσει τον οποιοδήποτε για την «μαζικότητα» και την σύνθεση του
πλήθους των «διαδηλωτών». Αστοί, μικροαστοί, στελέχη αστικών κομμάτων και συστημικοί
«διάσημοι» αλλά και κάποια λούμπεν στοιχεία με χαμηλή συνείδηση που ακόμη
παραμυθιάζονται ότι ο ραγιαδισμός και η συμμαχία με τον ταξικό εκμεταλλευτή
τους μπορεί να τους εγγυηθεί την επιβίωση.
Αντιθέτως η συνεχιζόμενη μαζική συμμετοχή
του λαού στις αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις, και παράλληλα οι συγκεντρώσεις
και εκδηλώσεις συμπαράστασης και αλληλεγγύης των εργατικών τάξεων της Ευρώπης,
ακόμη και μέσα στη Γερμανία, τον σκληρό πυρήνα του νέου Ράϊχ που διαφεντεύει
την αντιδραστική Ε.Ε, είναι ελπιδοφόρα σημάδια ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει.
Αντιθέτως.
Όσες υποχωρήσεις κι αν κάνει η
ελληνική κυβέρνηση, όσες συμφωνίες – μνημόνια κι αν υπογράψει, όσα
επικοινωνιακά τεχνάσματα, όση τρομοκρατία κι αν επιβληθεί από τους αστούς και
τα αστικά ΜΜΕ, η ταξική συνειδητοποίηση και η αφύπνιση είναι πλέον γεγονός.
Ακόμη κι αν μεγάλο μέρος της
ελληνικής εργατικής τάξης παραμένει δέσμιο των ψευδαισθήσεων, της αυταπάτης, της
ανάθεσης, του μεσσιανισμού αλλά και της απόγνωσης, η ίδια η εμπειρία και το
ξεσκέπασμα του κάθε προσωπείου και ψέματος (οποιουδήποτε χρώματος) θα αναγκάσει
τους περισσότερους να πάρουν θέση και να αναλάβουν δράση.
Καμμία λύση και καμμία αλλαγή δεν
έγινε με την ανάθεση και τους «μεσσίες».
Μόνο με την μαζική οργάνωση, την
ταξική πάλη και τις θυσίες.
Ναι, οι μεγάλες προσωπικότητες
ήταν οι θεωρητικοί και πολιτικές ηγέτες των επαναστάσεων, όμως μονάχοι τους και
δίχως τη δύναμη και τις θυσίες των καθημερινών απλών αγωνιστών, δεν θα ήταν
ούτε καν θλιβερές υποσημειώσεις στις σελίδες της Ιστορίας.
Αν λοιπόν κάποιοι «Μένουν
Ευρώπη»,
οι υπόλοιποι ΕπιΜένουμε Αγωνιστικά
Μαρξιστικά και Επαναστατικά :
Για την εργατική δημοκρατία και
τον σοσιαλισμό
για τις ζωές και το μέλλον, το
δικό μας και όσων έλθουν μετά από εμάς!
